Zdjęcie
Adam Ciołkosz / Sygn. FIL00340
© INSTYTUT LITERACKI
Powrót do listy

ADAM CIOŁKOSZ

Biografia


PUBLICYSTA, HISTORYK
ur. 5 stycznia 1901 r. w Krakowie
zm. 1 października 1978 r. w Londynie

Polityk, publicysta, działacz harcerski, porucznik piechoty Wojska Polskiego, 
Jeden z przywódców Polskiej Partii Socjalistycznej w kraju i na emigracji, poseł na Sejm II i III kadencji w II RP.
W 1903 r. rodzina Ciołkoszów przeprowadziła się z Krakowa do Tarnowa, tamże A. Ciołkosz został członkiem I Drużyny Skautowej im. Zawiszy Czarnego, a następnie sam utworzył I Drużynę Harcerską w Zakopanem.
Po ukończeniu gimnazjum studiował prawo w Uniwersytecie Jagiellońskim. Pierwsze lata I wojny światowej spędził z rodziną w Wiedniu, gdzie współtworzył Drużynę Harcerską im. Jana Sobieskiego.  We wrześniu 1918 r. wraz ze starszymi harcerzami powołał Pogotowie Narodowe. W październiku tego roku Pogotowie, współpracując z Polską Organizacją Wojskową, brało udział w rozbrajaniu w Tarnowie posterunków wojska austriackiego. Ciołkosz wziął także udział w walkach o Lwów w listopadzie 1918 r. W roku 1919 r. współuczestniczył w budowie harcerstwa na Warmii i Mazurach, jako komendant Naczelnej Komendy Organizacji Harcerskiej na te tereny.
Był uczestnikiem wojny polsko-bolszewickiej w 1920 r., walczył w bitwach o Wilno, Grodno i Warszawę.
W 1921 r. brał udział w III Powstaniu Śląskim, m.in. w bojach o Górę Św. Anny.
Po zakończeniu walk ukończył przerwane studia na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz krakowską Szkołę Nauk Politycznych.
W 1921 r. wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. Był członkiem Sekcji Akademickiej Polskiej Partii Socjalistycznej i Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej.
Należał do założycieli Wolnego Harcerstwa (1921).
W roku 1928 wszedł do Sejmu RP. W kolejnych wyborach w 1930 r. także uzyskał mandat posła, jednak lista Centrolewu, z której startował, została unieważniona.
Za działalność przeciw sanacji został w tym samym roku aresztowany. Sądzony w procesie brzeskim w 1932 r. otrzymał wyrok trzech lat, które spędził w więzieniach w Krakowie, Tarnowie i Wiśniczu.
W latach 1931-1939 był członkiem Rady Naczelnej i Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS.
Po wybuchu II wojny światowej wraz z rodziną przedostał się przez Rumunię do Paryża, a następnie Londynu.
Na emigracji objął funkcję sekretarza Komitetu Zagranicznego PPS. Od 1940 r. był członkiem Rady Narodowej, a od 1941 wchodził w skład Komitetu Ministrów do Spraw Kraju.
W latach 1947-1957 był przewodniczącym PPS w Wielkiej Brytanii. W 1959 r. został przewodniczącym Rady Centralnej PPS. W 1960 r. usunięty z PPS. Od 1964 r. ponownie przewodniczący PPS. W 1967 r. wybrany prezesem Centralnego Komitetu PPS.
W latach 1949-1954 członek Rady Politycznej, a od 1954 członek Egzekutywy Zjednoczenia Narodowego (1956-1959 i 1963-1966 jej przewodniczący).
Był przedstawicielem polskiej emigracji w Zgromadzenia Europejskich Narodów Ujarzmionych (ACEN).
Aktywny na polu publicystyki społeczno-politycznej oraz pisarstwa historycznego. W latach 1950-1959 redaktor „Robotnika”.
W roku 1966 z jego inicjatywy miał miejsce Światowy Zjazd Polski Walczącej.
Za swą działalność publicystyczną otrzymał m. in. nagrodę Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie (Londyn 1978).

Pomiń sekcję linków społecznościowych Facebook Instagram Vimeo Powrót do sekcji linków społecznościowych
Powrót na początek strony